Blotebillengezicht!

Kattenspinsels van Pippi.                                                                            

Wat ik vanmorgen toch aan mijn prachtige staart had hangen……. Ik zat al vroeg  op de  kattenbak een prachtig exemplaar te draaien, toen ik mij een rotje schrok. En geen figuurlijk rotje maar een echte. Bangerik als ik normaal al ben, racete ik de kattenbak uit, op zoek naar een veilig onderkomen, voor het geval het niet bij één rotje bleef. Daarbij nam ik mijn mooie gedraaide creatie aan mijn lange kattenharen mee. He, gatsie, net op zo’n moment dat je dat niet kunt gebruiken, gebeurt je zoiets. Maar ik  ben een kattendame die de dingen zelf oplost, dus ben ik lekker op de vloer gaan zitten en heb ik geprobeerd  om mijn creatie van mij af te schudden en te schuiven. Helaas  waren deze pogingen  niet succesvol.  Wat nu? Ik wilde min vrouwtje om raad vragen maar die snapte niks van mijn vriendelijk, doch dringend, gemiauw. “Wat leuk dat je bij mij komt Pippi”, zei ze. Zucht.  Ik  zwaaide maar eens wat met mijn staart om wat van die vreselijke geur vrij te laten komen maar nog geen reactie. Nu moet ik er wel bijzeggen dat de kittens ook aardig hun bak vol hadden gemaakt dus ik denk dat de neus van mijn vrouwtje overbelast was op dit vroege uur. Grover geweld  inzetten dan maar want zo schoot het niet op.

 Het vrouwtje was net aan haar eerste hap ontbijt begonnen toen ik vrolijk op tafel sprong. “Hee, wat kom jij nou doen op tafel?”, hoorde ik haar zeggen en toen ik vriendelijk mijn achterwerk naar haar toedraaide om mijn creatie te laten zien, ze zei iets wat ik maar beter hier niet kan herhalen maar het bleek dat ze het erg smerig vond. Ja duhuh!

Maar het had wel effect want ze kwam meteen in actie, er werden handdoeken, tissues en nattte washanden tevoorschijn getoverd en het grootste deel kreeg zij weg. Ik vond er ondertussen niks meer aan en werd steeds bozer op mijn vrouwtje omdat zij mij in een wel heel smerig parket had gebracht. Ik had er al spijt van dat ik haar om hulp had gevraagd want het werd alleen maar erger. Ik had er genoeg van en wilde weg maar het vrouwtje had zich in haar hoofd gehaald om alles weg te halen. Leek mij in eerste  instantie ook een goed plan, maar ik was van gedachten veranderd.

Ze pakte de kam en probeerde zoveel mogelijk eruit te kammen en je zult het niet geloven…de schaar kwam eraan te pas. Ik schaam me dood, mijn achterkant is echt niet meer toonbaar voor al mijn vrienden in de buurt.  Er zat nog een laatste beetje in mijn lange haren of wat daar nog van over was en ik was al aardig pissig. Toen kwam het vrouwtje op het onzalige idee mij in de gootsteenbak te gaan wassen. Hoe kon ze het bedenken!! Ik heb daar meteen een stokje voor gestoken door al mijn instrumenten te gebruiken; mijn nagels, mijn tanden en mijn kracht. 

Ik ben naar buiten gegaan en heb de hele dag in de tuin gezeten met mijn staart wat naar beneden gericht, zodat niet iedereen meteen kon zien wat er aan de hand was. Ik ben nog vreselijk boos op mijn vrouwtje, dit vergeef ik haar niet zomaar hoor. Elke keer als ze langskomt en mij een kroeletje wil geven, blaas ik en laat ik zien dat mijn nagels nog op standby staan. Het probleem is nog niet helemaal opgelost, maar misschien haal ik mijn poot over mijn kattenhart zodat het vrouwtje de restjes eruit mag kammen.

Wanneer dat zal zijn is voor jou een vraag en voor mij een weet.

Kattenpoot, ik zal maar niet met mijn staart zwaaien, van Pippi.

Een ouwetje van 2011

Jippieeee, vandaag is de grote dag. Ik heb het eindelijk voor elkaar gekregen dat het vrouwtjesmens naar mijn gemiauw heeft geluisterd. Enne... ik heb niet even gemieuwd, nee dat zou geen effect scoren, ik heb me vol overgave op deze taak gestort. Heel hard, en zo lang ik het maar vol kon houden miauwen, dat het een lieve lust is en als mijn vrouwtjesmens dan in mijn buurt komt ga ik haar allemaal kopjes geven, beetje slijmen, je weet wel hoe dat werkt. En ik kan je vertellen dat het werkt want IK MAG NAAR BUITEN!!!!!!! Niet zoals ik het mij had voorgesteld, lekker los, maar het beginnetje is er en dat is tenminste al wat. Je moet zoiets in stapjes opbouwen. Ik krijg een rood tuigje om en mag dan in de tuin rondlopen. 
Heerlijk, de wind die door mijn rode haartjes waait! En er is zoveel te zien en te doen in die voor mij nieuwe wereld die ze hier tuin noemen. Er komen zomaar vogeltjes bij mij op bezoek, die had ik ook al gezien vanuit het huis, en als ik ze dan even vrolijk wil gaan begroeten dan vliegen ze opeens weg. Jammer hoor! 
Er waaien blaadjes door de tuin en die kan ik lekker pakken en ik geniet van het heerlijke zachte gras onder mijn pootjes. Dat is pas genieten. Waarom hebben ze dat niet overal??? 
Maar mijn favoriet is toch wel de bamboestruik. Die ruikt zooo lekker. Ik ga er even op mijn achterpootjes voor staan om die eens goed te besnuffelen en vergeet ik alles om mij heen, mijn mond blijft open staan en het lijkt wel of ik bevroren ben, tenminste dat zegt mijn vrouwtjesmens. 
Het is natuurlijk ook belangrijk om alles goed in de smiezen te blijven houden. De grote katten uit het huis doen mij precies voor hoe ik de dingen aan moet pakken, van het klimmen op de schutting heb ik al een demonstratie van twee van hen gehad,het lijkt op traplopen en dat kan ik als de beste, op dezelfde demonstratie van de derde kan ik lang wachten want dat is kat model theemuts dus die gaat never nooit niet die schutting op. 
Af en toe komen er hele grote vogels aanvliegen en daar ben ik wel een beetje bang voor, oeps, ik hoor net dat dat vliegtuigen zijn. Die doen mij denken aan dat monster hier in huis dat ze ook wel stofzuiger noemen maar wie zegt mij dat je er alleen maar stof mee kunt opzuigen? In m’n bange bui wil ik door de open deur weer gauw het veilige huis in maar met mijn touwtje sleep ik de tuinstoelen mee die dan weer omvallen dus dat vind ik geen succes. Dat zou dus geen probleem zijn als ik lekker los had rondgelopen hihi. Kortom, er valt hier voor mij en mijn vrouwtjesmens nog veel te leren. 

Pippi 

High Five.

Vorig jaar kreeg ik 4 ieniemienie's binnen van twee dagen oud. Drie hadden een hele mooie grijze kleur en waren dus zo geadopteerd en nummer 4 was zwart/wit. Zwart/wit bleef over en was het nieuwe speelkameraadje van Pippi. In die tijd waren we hier druk aan het klussen, cement mengen in de kamer, boren enz, hij gaf er niks om en zat vrolijk op de trap onze kluspogingen te bekijken.
Toen werd het december en nog steeds was zwart/witje niet geplaatst. We kregen een mail dat hij naar het asiel zou mogen maar dat vond ik sneu, ze hadden het hier prima naar hun zin. Mijn man zei "kunnen we hem dan niet houden" en dat was natuurlijk niet tegen dovemansoren gezegd. Als ukkie noemden wij hem Dantel maar dat vond ik niet passen bij onze eigen kattennamen. Omdat het een vriendje van Pippi was, vond ik dat bhij daarbij  moest passen. Eerst was Langkous een optie, hij heeft namelijk 3 zwarte poten met een wit sokje en 1 witte poot, een soort lange kous dus, maar mijn man wilde hem 's avonds niet zo gaan roepen. Het is dus Meneer Nillson geworden, Nillson voor als ik boos op hem ben.
Pippi liet echt alles over zich heen komen. Zo liep ze door de kamer en lag zwart/witje op de grond. Als ze dan over hem heen liep greep hij haar beet en hield hij zich als een klein aapje aan haar vast en liet zich zo door de kamer sjouwen. Als Pippi door de kamer liep besprong hij haar vanaf de kast en geen minuut heeft ze tegen hem geblazen of boos gedaan.
Nu worden kittens gruwelijk snel groot dus gelukkig ook Meneer Nillson. Maar dat speel- en plaaggedrag naar Pippi toe ging gewoon door. Pippi vond het niet meer zo leuk als eerst en rende dan weg. Drie keer raden wat er dan gebeurde, juist ja, Meneer Nillson in galop erachteraan met maar één gedachte: SPELEN!!! En hoe harder Pippi ging rennen, hoe leuker Meneer Nillson het vond.
Ik hoopte dat de castratie in maart wat rusg zou brengen maar hij is nu een jaar oud en van rust is er nog weinig te bekennen. Pippi reageert nu af en toe boos op hem en dan stuitert deze meneer gewoon verder. Soms kijkt hij niet goed en bespringt hij Mazzel. Ha, die weet wel raad met zulke acties. Voor Moeska heeft Meneer Nillson echt respect. Hij loopt heel voorzichtig op haar af om haar oortjes te wassen en dat was dat.

Nillson kan echt loeien,  miauwen kan ik het niet noemen, het lijkt wel een weerwolf. Ahoeoehh! Dit geloei heeft hij in hoge mate ingezet om zijn zin te krijgen en dus naar buiten te gaan, want daar is het  te doen jongens. Al onze andere katten komen buiten, Moeska en Pippi blijven in mijn tuin of gaan water drinken uit de vijver bij de buren.De dames nemen ook wel eens een kijkje op het garagedak en dat was het dan. Mazzel is wat avontuurlijker van aard maar blijft op het rijtje van onze huizen rondstruinen, maar Meneer Nillson trekt gewoon zijn eigen plan. Elk vliegend insect of vogeltje moet achterna gezeten, gevangen en het liefst gedood worden. Het minste wat je als kat kunt doen is erachteraan gaan en dan doet hij dan ook de hele dag door. Zo zat hij tijdens de vakantie van de buren opeens op het puntje van het dak, hun dak is nog net wat hoger dan het onze, liep hij in de dakgoot te paraderen en kom ik hem geregeld tegen op het garageplein waar hij hoogstwaarschijnlijk bij de overburen,  met een mooie poezendame, ligt te zonnen.
Maar toegegeven, als hij zijn naam maar hoort komt hij tevoorschijn en zie ik hem bijna huppelend verschijnen. Hier gaan we  nog heel wat mee te stellen krijgen, vooral ook omdat deze boy voor niks of niemand bang is.

Nou.......ik heb hem 1 keer bang gezien....toen ik met hummeltjes van 10 dagen oud de kamer in kwam lopen. Dat vond hij maar niks en hij heeft toen een week lang bijna niet in de keuken gegeten omdat die brugpiepers er ook waren. Toen hem eenmaal duidelijk werd dat het katjes waren heeft hij ze verzorgd alsof het zijn eigen kinderen waren, zo lief. Hij ging erbij liggen, gaf alle kittens een wasbeurt, hield het spelen van ze in de gaten en speelde zelf ook met ze mee. Heerlijk. Toen het laatste kitten, na 15 weken hier te hebben gezeten zonder dat er iemand voor haar gebeld had, door mij naar het asiel gebracht werd voor een betere plaatsingskans, (auw, buikpijnmomentje) heeft hij, toen ik thuis kwam zonder zijn "kind", bijna anderhalve dag naar haar lopen zoeken. Ahoeoe!!

Dit is in een notendop de geschiedenis van al onze katten. Vanaf nu worden er alleen maar kattenspinsels vanuit onze katten geschreven. Veel leesplezier!

Klavertje vier!

Zoals bekend, vang ik kittens op en deze zijn allemaal schattig. Helaas kan ik niet alles zelf houden en zijn de adoptanten er heel blij mee, maar soms loopt er een beauty tussen.
Onze beauty is Pippi, ze is bij ons komen binnenwandelen als kleine pluizenbol van 5 weken, rood/wit, lange haartjes, wie kan daar nu weerstand aan bieden. Ik niet in ieder geval. Ze had ook nog twee zussen, een cyperse- en een lapjespluizebol. Na lang twijfelen tussen lapjespluis en rode pluis zijn we voor rode pluiis gegaan en hebben haar Pippi genoemd, omdat ze roodharig is. Pippi is nu bijna 3 jaar en nog steeds een beauty om te zien maar.... erg schuw. Nou ja, schuw is het woord niet maar schrikkerig. Ze is altijd in de kamer aanwezig en komt altijd kijken als er bezoek is en laat zich daar ook lekker door aaien, maar de bel hoeft maar te gaan, of de telefoon, of mevrouw verschiet ervan en begint te rennen. Jammer genoeg heb ik dat er niet uit gekregen. Pippi is ook helemaal geen schootkat, ze is meer een mooie aanwezigheidskat. Achteraf heb ik me teveel laten leiden door haar mooie uiterlijk, dan door haar fijne karakter. Deze dame is vrij gauw boos en is dan niet te beroerd om de haar bekende gereedschappen, zoals tanden en nagels, te gebruiken.
Maar als deze dame heeft bedacht dat ze iets of iemand nodig heeft, zet ze haar allerliefste miauwtje op. dat werkt tot nu toe altijd.
Pippi was een kat die ik hier echt niet binnen kon houden en het plezier straalde van haar af toen ze echt naar buiten mocht, eerst aan een tuigje aan de lijn in de tuin en nu los. Het enige uitstapje wat ze maakt, is naar de vijver van de buren. Verder weg durft ze niet.
Pippi ziet Mazzel echt als haar grote voorbeeld, tot ergernis van Mazzel, ze loopt hem achterna en heeft van hem wat kunsten, zoals schutting beklimmen, afgekeken. Ze heeft hier wel een eigen draai aan gegeven door als ze van de schutting af gaat, zich eerst te draaien en dan achterstevoren naar beneden te klauteren, in plaats om, zoals al de anderen doen, van de schutting af te springen. Dat gaat zelfs in een behoorlijk tempo. Wat ook in een rap tempo bij deze dame gaat is traplopen, ze is echt zo beneden.
Pippi pluizenbol heeft haar uit haar oortjes en tussen haar tenen en die teenharen zijn niet altijd even makkelijk. Als ze bijvoorbeeld achter haar favoriete speeltje, het lampje van de lasermuis, aan gaat, kan ze op de gladde vloer niet zomaar stoppen en glijdt ze zo de kamer door. Zou handig zijn als je er vloerdoekjes onder kon doen, was meteen de vloer gedaan. Een van haar zusjes heette later Swiffer, genoemd naar de vloerwisser.
Pippi vindt de opvangkittens helemaal gezellig maar ze wassen, nee, dat doet ze niet meer. Een van de kleintjes had ooit eens gepoept en zij liet haar moederinstinct spreken door het kitten schoon te likken. Je had dat koppie moeten zien van yek, wat is dit voor smerigs. Nu komt ze ze een wasbeurt op hun koppie geven, een echt kattenwasje dus. Als de kittens een week of acht zijn, dan is Pippi lekker met ze aan het spelen maar de kittens bij haar laten slapen is een stap te ver.
Pippi is een heerlijke onafhankelijke kat, die dondersgoed kan vertellen wat wel en niet haar bedoeling is. Buiten is ze helemaal in haar element; de straatmadelief.

Drie in de pan!

Omdat Moeska en Shenzy alleen nog maar lagen te slapen en weinig speelden, besloten we dat dit kattenhuishouden wel een oppeppertje kon gebruiken. Dat werd de rood/witte kater Mazzel, geboren op 5 mei 2000 en door ons in augustus uit het asiel gehaald. Een heerlijke knuffelaar, dat wel, maar de twee thuiswonende dames hadden het er maar moeilijk mee, zo opeens een knappe heer in hun midden. Shenzy die niet zo strak in het pak zat als Mazzel, kon het niet vinden met de knapperik. Ze werd regelmatig door hem te grazen genomen. Wat had ik in het begin een spijt van deze kat zeg! Hij molesteerde Shenzy helemaal en het gebeurde regelmatig dat ik grote plukken Shenzy in huis vond. Net toen ik eraan dacht om hem ergens anders te laten opgroeien, veranderde de sfeer in huis. Shenzy zocht hem niet meer op en Mazzel hanteerde een gedoogbeleid. Dat ging een lange tijd goed behalve als er groene oogjes waren bij Mazzel, dan moest hij de tuin in om af te koelen. Het aparte was, dat als hij Shenzy toch te pakken had gehad, hij dan heel zielig ging zitten miauwen, net alsof hem iets aangedaan was.
Bij Moeska hoefde hij dit allemaal niet te proberen, die sloeg hem meteen de kamer door en maakte hem meteen duidelijk dat zij, en helemaal niemand anders dan zij, de baas hier in huis was. Dat was duidelijke taal die Mazzel goed begreep.
Voor ons is hij een superkat, heerlijk knuffelbaar en altijd om te kopen met wat yoghurt. Hij komt zelfs 's avonds niet naar binnen als hij geen yoghurt ziet. Hij kijkt eerst om het hoekje van de deur en ziet hij geen yoghurt dan glipt hij de tuin weer in.
 Mazzel is op constante voet van oorlog met Piet. Zwarte Piet, welteverstaan, de buurkat, ook wel Pietje genaamd. Die heeft hier in huis zijn kittenstart gehad en is bij de buren terecht gekomen, maar Mazzel mag hem niet. Als hij maar doorheeft dat Piet in zijn tuin loopt, dan moet en zal hij eruit gaan om Piet eens even flink de waarheid te vertellen.
Mazzel is heel erg bang voor onweer, hij probeert dan onder je trui of onder de bak te kruipen. Ziet er niet uit hoor, onze stoere kater die dan opeens een klein katje lijkt.
Over klein katje gesproken, Mazzel is wat vroeger gecastreerd dan de bedoeling was, omdat de leeftijd niet goed was ingeschat op het asiel. Het schijnt dat hij zijn jongensstemmetje daar aan te danken heeft. Hij miauwt namelijk nog steeds als een kitten en het is een gek gezicht als je een grote kater ziet staan voor de deur met zo'n ieniemieniemiauwtje. Mieuw!
Mazzel en opvangkittens is geen goede combi; hij zal ze niks doen maar vindt er ook geen bal aan. Da's tenminste duidelijk.
Sinds 2010 heeft Mazzel nierfalen, de waardes blijven gelukkig goed door een speciaal dieet. Mazzel begint zich een beetje als een oude vent te gedragen, hij slaapt meer, wordt af en toe wat knorrig en hij loopt wat moeizamer, zeker als hij 's morgens op moet starten.
Maar gelukkig is het nog steeds een schootzitter die begint te kwijlen als je zijn oortjes masseert.

De eerste twee.

Heel wat jaartjes geleden (1995) kochten we onze eerste twee katten. Eentje ervan was voor mijn dochter, Jacqueline, die toen 9 jaar werd. Die was al jaren stiekum verliefd op Loesje, de kat van oma, maar ja die woont nogal uit de buurt dus zomaar Loes knuffelen was er niet bij.
Nu hadden we een klein probleempje, Jacqueline is half april jarig en dan liggen de kittens niet voor het oprapen, sterker nog, er was toen niet aan te komen. Nog zie ik dat koppie op bed voor me, ze kreeg een kattenbak, gevuld met allerllei kattenspullen en een speelgoedkat en uiteraard de belofte dat we snel op zoek zouden gaan naar een katje. Er was op haar gezicht zowel blijdschap te zien over het feit dat ze een eigen katje kreeg, maar ook de diepe teleurstelling dat die er nog niet was. Dus gingen we maar aan de slag om katttenhuisjes te knutselen voor áls die kwam en elke dag verzon ze wel een andere naam, de een nog mooier dan de andere en opeens was er een telefoontje van oma dat er bij een dierenartsassistente 3 kittens waren en dat we mochten komen kijken. De drie kittens waren gevonden en bij de dierenarts binnen gebracht en zij had ze ter verzorging meegenomen naar huis.
Het was een nestje van 3 kittens, twee cypers met wit en een zwart/witte. Jacqueline kreeg een cypers/wit poesje in haar handen en was op slag verliefd op dit katje, deze moest het worden. Ze waren nog te jong om mee te gaan, dus we moesten nog even geduld hebben. Achteraf eigenlijk maar goed, want mijn man en ik hadden het erover dat het veel leuker zou zijn als ze met zijn tweetjes zouden zijn. Ik zou het andere katje kiezen en ik koos voor de zwart/witte dame.
Toen de kittens de entingen hadden gehad mochten ze mee en werden ze thuisbezorgd door opa en oma. Hier thuis was alles in opperste paraatheid gebracht, alles stond klaar; eten, drinken, speelgoed, een kattenspeelhuis en Jacqueline was niet meer te houden,  ze ging steeds maar kijken of de auto van opa en oma er al aankwam. Even bellen kon niet, want van een mobiel hadden we toen nog niet gehoord.
Jacqueline noemde haar kat Moeska en de mijne heette eerst Daisy, maar ik vond Shenzy een leukere naam. Het was in de tijd dat de film van de Leeuwenkoning net uit kwam en Shenzy was de naam van de domste hyena.
 Het was echt vermakelijk om te zien hoe deze twee wollebolletjes ons helemaal om hun pootjes wonden en niet alleen ons, maar ook onze Golden Retriever Dunya. Ze kwamen lekker bij de hond in de mand liggen, Shenzy zat zelfs aan de hondenkluiven te kluiven op dezelfde manier als Dunya dit deed. De twee poezendames hielden elkaar ook goed in de gaten. Had de een zich ergens verstopt,  dan ging de ander voor de deur zitten miauwen zodat wij haar konden bevrijden. Ze konden ook goed samenwerken, had ik haring gehaald, werd er aan de deur gebeld en toen ik weer terugkwam in de keuken zaten de dames ieder aan een halve haring, de een gooide de verpakking op de grond, de ander haalde het lekkers eruit. Zo moesten we ook altijd de eierkoeken bewaken want die waren ook favoriet bij de dames.
 Shenzy is 29 november 2011 overleden, ze is 16,5 jaar geworden en Moeska is hier lange tijd flink van slag door geweest. Moeska hoopt rond de verjaardag van Jacqueline de leeftijd van 18 poezenjaren te bereiken. Nog steeds is het Jacqueline's kat. Jammer genoeg kan Moeska niet bij Jacqueline wonen want haar vriend  heeft een flinke kattenallergie. Maar gelukkig komt Jacqueline haar elke week even bezoeken en knuffelen. dierenartsbezoek gaat ze altijd mee en de verzorging zoals nagels knippen doet ze ook nog altijd. Moeska begint wat ouder te worden, gaat midden in de nacht heel hard miauwen, begrijpt niet alles meer en kan je af en toe met zo'n vragende blik aankijken. Zo van vrouwtje,, wat bedoel je nou. Inmiddels heeft Jacqueline internet afgespeurd en kwam ze met tabletten voor dementerende katten aan. Die krijgt Moeska nu en ze zit ween stuk beter in haar vel. De onrust en het nachtelijk miauwen is weg.