Vorig jaar kreeg ik 4 ieniemienie's binnen van twee dagen oud. Drie hadden een hele mooie grijze kleur en waren dus zo geadopteerd en nummer 4 was zwart/wit. Zwart/wit bleef over en was het nieuwe speelkameraadje van Pippi. In die tijd waren we hier druk aan het klussen, cement mengen in de kamer, boren enz, hij gaf er niks om en zat vrolijk op de trap onze kluspogingen te bekijken.
Toen werd het december en nog steeds was zwart/witje niet geplaatst. We kregen een mail dat hij naar het asiel zou mogen maar dat vond ik sneu, ze hadden het hier prima naar hun zin. Mijn man zei "kunnen we hem dan niet houden" en dat was natuurlijk niet tegen dovemansoren gezegd. Als ukkie noemden wij hem Dantel maar dat vond ik niet passen bij onze eigen kattennamen. Omdat het een vriendje van Pippi was, vond ik dat bhij daarbij moest passen. Eerst was Langkous een optie, hij heeft namelijk 3 zwarte poten met een wit sokje en 1 witte poot, een soort lange kous dus, maar mijn man wilde hem 's avonds niet zo gaan roepen. Het is dus Meneer Nillson geworden, Nillson voor als ik boos op hem ben.
Pippi liet echt alles over zich heen komen. Zo liep ze door de kamer en lag zwart/witje op de grond. Als ze dan over hem heen liep greep hij haar beet en hield hij zich als een klein aapje aan haar vast en liet zich zo door de kamer sjouwen. Als Pippi door de kamer liep besprong hij haar vanaf de kast en geen minuut heeft ze tegen hem geblazen of boos gedaan.
Nu worden kittens gruwelijk snel groot dus gelukkig ook Meneer Nillson. Maar dat speel- en plaaggedrag naar Pippi toe ging gewoon door. Pippi vond het niet meer zo leuk als eerst en rende dan weg. Drie keer raden wat er dan gebeurde, juist ja, Meneer Nillson in galop erachteraan met maar één gedachte: SPELEN!!! En hoe harder Pippi ging rennen, hoe leuker Meneer Nillson het vond.
Ik hoopte dat de castratie in maart wat rusg zou brengen maar hij is nu een jaar oud en van rust is er nog weinig te bekennen. Pippi reageert nu af en toe boos op hem en dan stuitert deze meneer gewoon verder. Soms kijkt hij niet goed en bespringt hij Mazzel. Ha, die weet wel raad met zulke acties. Voor Moeska heeft Meneer Nillson echt respect. Hij loopt heel voorzichtig op haar af om haar oortjes te wassen en dat was dat.
Nillson kan echt loeien, miauwen kan ik het niet noemen, het lijkt wel een weerwolf. Ahoeoehh! Dit geloei heeft hij in hoge mate ingezet om zijn zin te krijgen en dus naar buiten te gaan, want daar is het te doen jongens. Al onze andere katten komen buiten, Moeska en Pippi blijven in mijn tuin of gaan water drinken uit de vijver bij de buren.De dames nemen ook wel eens een kijkje op het garagedak en dat was het dan. Mazzel is wat avontuurlijker van aard maar blijft op het rijtje van onze huizen rondstruinen, maar Meneer Nillson trekt gewoon zijn eigen plan. Elk vliegend insect of vogeltje moet achterna gezeten, gevangen en het liefst gedood worden. Het minste wat je als kat kunt doen is erachteraan gaan en dan doet hij dan ook de hele dag door. Zo zat hij tijdens de vakantie van de buren opeens op het puntje van het dak, hun dak is nog net wat hoger dan het onze, liep hij in de dakgoot te paraderen en kom ik hem geregeld tegen op het garageplein waar hij hoogstwaarschijnlijk bij de overburen, met een mooie poezendame, ligt te zonnen.
Maar toegegeven, als hij zijn naam maar hoort komt hij tevoorschijn en zie ik hem bijna huppelend verschijnen. Hier gaan we nog heel wat mee te stellen krijgen, vooral ook omdat deze boy voor niks of niemand bang is.
Nou.......ik heb hem 1 keer bang gezien....toen ik met hummeltjes van 10 dagen oud de kamer in kwam lopen. Dat vond hij maar niks en hij heeft toen een week lang bijna niet in de keuken gegeten omdat die brugpiepers er ook waren. Toen hem eenmaal duidelijk werd dat het katjes waren heeft hij ze verzorgd alsof het zijn eigen kinderen waren, zo lief. Hij ging erbij liggen, gaf alle kittens een wasbeurt, hield het spelen van ze in de gaten en speelde zelf ook met ze mee. Heerlijk. Toen het laatste kitten, na 15 weken hier te hebben gezeten zonder dat er iemand voor haar gebeld had, door mij naar het asiel gebracht werd voor een betere plaatsingskans, (auw, buikpijnmomentje) heeft hij, toen ik thuis kwam zonder zijn "kind", bijna anderhalve dag naar haar lopen zoeken. Ahoeoe!!
Dit is in een notendop de geschiedenis van al onze katten. Vanaf nu worden er alleen maar kattenspinsels vanuit onze katten geschreven. Veel leesplezier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten