Kattenspinsels van Pippi.
Wat ik vanmorgen toch aan mijn prachtige staart had hangen……. Ik zat al vroeg op de kattenbak een prachtig exemplaar te draaien, toen ik mij een rotje schrok. En geen figuurlijk rotje maar een echte. Bangerik als ik normaal al ben, racete ik de kattenbak uit, op zoek naar een veilig onderkomen, voor het geval het niet bij één rotje bleef. Daarbij nam ik mijn mooie gedraaide creatie aan mijn lange kattenharen mee. He, gatsie, net op zo’n moment dat je dat niet kunt gebruiken, gebeurt je zoiets. Maar ik ben een kattendame die de dingen zelf oplost, dus ben ik lekker op de vloer gaan zitten en heb ik geprobeerd om mijn creatie van mij af te schudden en te schuiven. Helaas waren deze pogingen niet succesvol. Wat nu? Ik wilde min vrouwtje om raad vragen maar die snapte niks van mijn vriendelijk, doch dringend, gemiauw. “Wat leuk dat je bij mij komt Pippi”, zei ze. Zucht. Ik zwaaide maar eens wat met mijn staart om wat van die vreselijke geur vrij te laten komen maar nog geen reactie. Nu moet ik er wel bijzeggen dat de kittens ook aardig hun bak vol hadden gemaakt dus ik denk dat de neus van mijn vrouwtje overbelast was op dit vroege uur. Grover geweld inzetten dan maar want zo schoot het niet op.
Het vrouwtje was net aan haar eerste hap ontbijt begonnen toen ik vrolijk op tafel sprong. “Hee, wat kom jij nou doen op tafel?”, hoorde ik haar zeggen en toen ik vriendelijk mijn achterwerk naar haar toedraaide om mijn creatie te laten zien, ze zei iets wat ik maar beter hier niet kan herhalen maar het bleek dat ze het erg smerig vond. Ja duhuh!
Maar het had wel effect want ze kwam meteen in actie, er werden handdoeken, tissues en nattte washanden tevoorschijn getoverd en het grootste deel kreeg zij weg. Ik vond er ondertussen niks meer aan en werd steeds bozer op mijn vrouwtje omdat zij mij in een wel heel smerig parket had gebracht. Ik had er al spijt van dat ik haar om hulp had gevraagd want het werd alleen maar erger. Ik had er genoeg van en wilde weg maar het vrouwtje had zich in haar hoofd gehaald om alles weg te halen. Leek mij in eerste instantie ook een goed plan, maar ik was van gedachten veranderd.
Ze pakte de kam en probeerde zoveel mogelijk eruit te kammen en je zult het niet geloven…de schaar kwam eraan te pas. Ik schaam me dood, mijn achterkant is echt niet meer toonbaar voor al mijn vrienden in de buurt. Er zat nog een laatste beetje in mijn lange haren of wat daar nog van over was en ik was al aardig pissig. Toen kwam het vrouwtje op het onzalige idee mij in de gootsteenbak te gaan wassen. Hoe kon ze het bedenken!! Ik heb daar meteen een stokje voor gestoken door al mijn instrumenten te gebruiken; mijn nagels, mijn tanden en mijn kracht.
Ik ben naar buiten gegaan en heb de hele dag in de tuin gezeten met mijn staart wat naar beneden gericht, zodat niet iedereen meteen kon zien wat er aan de hand was. Ik ben nog vreselijk boos op mijn vrouwtje, dit vergeef ik haar niet zomaar hoor. Elke keer als ze langskomt en mij een kroeletje wil geven, blaas ik en laat ik zien dat mijn nagels nog op standby staan. Het probleem is nog niet helemaal opgelost, maar misschien haal ik mijn poot over mijn kattenhart zodat het vrouwtje de restjes eruit mag kammen.
Wanneer dat zal zijn is voor jou een vraag en voor mij een weet.
Kattenpoot, ik zal maar niet met mijn staart zwaaien, van Pippi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten